මාධ්‍යකරුගේ උදාර අපේක්ෂාව....

දහවල් සිදුවූ සිදුවීම හේතුවෙන් රොෂාන් ගුණසේකර සිටියේ කැළඹීමෙනි. මධ්‍යම රාත්‍රිය වන තෙක් ඇ‍ඳේ ඒ මේ අත පෙර‍ලුනද නින්ද අහලකවත් නැත. ආහාර ගැනීමට රුචියක් නොවූයෙන් රාත්‍රී ආහාරය වර්ජනය කිරීමේ ප්‍රතිපලද ශරීරයට දැනේ. කරන්න‍ට දෙයක් නැත. සිදුවූ දේ ආපසු ඇද්දවිය නොහැකිය.

අනෙක්පස සිටි බිරිඳටද සැමියාගේ කනස්සල්ල නොතේරුනා නොවේ. අවසානයේ ඇය නිහඬතාවය බිඳ දැම්මාය.

"දැං ඉතිං මොනව කල්පනා කරන්නද.... වෙච්ච දේ වුනා... ඒත් ඔයාට තිබුනෙ යන්න කියද්දි ඉක්මනට මාරුවෙන්න.... ඔයිං ගියා ඇති....ගහන්නැතුව වෙඩි තිව්ව නං එහෙම?"

"ඒ වුනාට හාමිනේ නිව්ස්එක ගන්නම වෙනවනෙ.... ඒකයි ගියේ නැත්තෙ"

"හරි හරි.... කීයක් හරි ලැබෙන එක ඇත්ත... ඒත් ඉතිං ඔක්කොටම කලින් ජීවත් වෙන්නෙපැයි"

"නෑ නෑ.... ලැබෙන ගාන නිසා නෙවේ නෝනේ මම ඒක කවර් කරන්න හැදුවෙ..."

"එහෙනං... ඔයාට හිරු එකට ස්ථිරව යන්න ලැබෙයි කියල හිතුවද?"

"නෑ නෑ.... මේ..."

"එහෙනං? පත්තරේට යන්න නේ?...."

"නෑ නෝනේ පත්තරේට යන්නත් නෙවේ.... මිනිස්සු ගොඩක් බලාපොරොත්තු තියාගෙන පත්කරපු ජනාධිපතිතුමා....."

"ජනාධිපති! ජනාධිපතිගෙ වැඩ එයා බලාගනී...."

"මේ වෙලාවෙ අපි හැම දෙයක්ම හරියට වාර්තා කරන්නෝන.... මොකද..."

"ඇයි? ඔයාට සම්මානයක් ලැබෙයි කියලද? ලැබෙයි ලැබෙයි මේං කියල...."

"නෑ නෑ...."

"හරි ඉතිං කියන්නකො ඔච්චර උවමනාවෙන් ඉස්සරහට පැන්නෙ මොකද කියල"

"නෑ නෝනෙ මේකනේ....වරායෙ සේවකයන්ගෙ පොඩි කේස් එකකට, නේවි එකේ ලොක්ක ලොකු බෝට්ටු දෙකකින් ඇවිල්ල කේස්එක සෙට්ල් කරල ගියා කියන නිව්ස් එක අපි හරියට කවර් කලේ නැත්තං අපේ ජනාධිපතිතුමා කොහොමද එහෙම දෙයක් රටේ සිද්ධවුනා කියල දැනගන්නෙ....?"