ඊයෙ රෑ!

නින්ද, ෆොන්සේකා මහතා අසලටවත් නො ආවේය. විටින් විට මතුවන කැස්සද විවිධ තැන් වලින් මතුවන ශරීරයේ වේදනාවන්ද නින්දට බාධා කරයි. ඔහු සයනයෙන් මදක් නැගිට අතේ දුරින් වූ වතුර වීදුරුව එක හුස්මට ගිලදැම්මේය. අනෝමා මහත්මියටද තම සැමියාගේ වෙනස අවබෝධවී තිබිනි. යුද්ධය අවසන් වීමට ආසන්න කාල වලදී පවා මෙවැනි හැසිරීමක් තම සැමියාගෙන් දුටුවේ නැත. ඔහු නිදාගත් කෙටි කාලය තුල සුවසේ නිදාගත්තෙකි.

"ඇයි මහත්තය නින්ද යන්නෙ නැද්ද?"
"මට භය හිතෙනව අනෝමා"

ඇයට පුදුමය. උණ්ඩවලට මෝටාර් වලට ඔහු බියවූයේ නැත. බෝම්බ වලටත් මරාගෙන මැරෙන ත්‍රස්තවාදීන්ටත් ඔහු බියවූයේ නැත. බලයේ සිටින ජනාධිපතිවරයාට විරුද්ධව තරග කිරීමටත් බිය නොවූ ඔහුට නිදහස් වූ පසු ඇති තර්ජනය කුමක්ද?

"ඇයි මහත්තය එහෙම කතියන්නෙ?, ඔය නඩුටික දැන් ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නෑ."
"ඒගැන නෙවෙයි නෝන මම කල්පනා කලේ"
"එහෙනං... අවුරුදු හතක් ඡන්දෙ ඉල්ලන්න බැරි නිසාද?"
"ම්හු. ඒකනං ඉස්සරහට විසදෙයි"
"මං මේ කල්පනා කලේ හවස අපි වටකරගෙන හිටපු එවුන් ගැන. ඒවගේ කන්ඩායමක් එක්ක දේශපාලනේ කරනවට වැඩිය හොදයි ඇතුලෙම හිටියනං"


★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★


කාර්යාලය නිමවී නිවසට පැමිණි මා නගරයට පැමිණියේ විශේෂ යමක් සදහා නොවේ. මිතුරන් හමුවෙමින් කාලය ගතකරන අතර මාර්ගයේ එක් පසෙකින් විශාල ශබ්ධයක් ඇසෙන්නට විය. එන්න එන්නම ඝෝෂාව වැඩිවූ අතර බෝඩ් උස්සාගත් විශාල පිරිසක් සටන් පාඨ කියමින් ඉදිරියට එන්නට විය. පිරිස කොතෙක් විශාල වීද යත් එහි කෙලවරක් දැකිය නොහැකි විය. බෝඩ් ලෑල්ලක් අතින් ගත් අයෙකු වෙත ගිය මා ඔහුගෙන් ප්‍රශ්න කලෙමි.

"අපි යනව මහ බැංකුවට"
මා අන්දමන්ද විය. මෙතරම් විශාල සෙනගක් මහ බැංකුවට යන්නේ කුමකටද?
ඔවුන් අතැති පුවරුවල සටහන්ව තිබුනේ,
අපේ ඉතිරි සල්ලි දියවු! යනුවෙනි.
තවත් කෙනෙකු ලගට කිට්ටු කලෙමි,
"මොකටද ඔය බෝඩ් උස්සගෙන මහ බැංකුවට යන්නෙ"
"ඇයි ඔහේ යන්නෙ නැද්ද?, අපි යනව ඉතුරු සල්ලි ගන්න."
මා තවත් ව්‍යාකූල තත්වයට පත්වුනෙමි. ඉතුරු සල්ලි?
මේ අතර ඔවුන්ගේ සටන් පාඨ වලට අවධානයයොමුකර සිදුවන දේ තේරුම් ගැනීමට උත්සාහ කලෙමි,
"අපේ සල්ලි අපට දියව්"
"ඉතුරු සල්ලි අපට දියව්"
"අපේ සල්ලි කෑවෙ කවුද"
බලා සිටියාට පලක් නැත. රැස්වීමෙහි යන අයෙකුගේ අතින් අල්ලා මාවෙත ඇදගත්තෙමි.
"මට කියනවද මොකක්ද මේකෙ තේරුම? ඇයි ඔහේල ඉතුරු සල්ලි ඉල්ල ඉල්ල මහ බැංකුවට යන්නෙ? මොන සල්ලිද"
"ඉලන්දාරියා රස්සාවක් කරන්නෙ නැද්ද"
"මොකද නැත්තෙ! මම අහවල් තැන රස්සාවට යන්නෙ"
"අවුරුද්දක පඩිය කීයද?"
"ලක්ෂ එකයි අනූවයි"
"ම්.... එහෙනං ඔහේටත් එක්ලක්ෂ හැත්ත අටදාහක් විතර ගන්න පුළුවන්"
"මොකක්! ඒ කොහොමද?"
"ඇයි දන්නෙ නැද්ද? අපේ ඒක පුද්ගල ආදායම ඇමරිකන් ඩොලර් දෙදාස් නවසීය තිස් හයයි කියල කබරාල් මහත්තය කිව්වෙ. ඒ කියන්නෙ රුපියල් වලින් තුන්ලක්ෂ හැට අටදාහක් විතර එක්කෙනෙකුට අයිතියි. ඔයාට ලැබෙන ගාන අඩුකලත් තව එන්න තියනවනේ එකයි හැත්ත ගානක්!"
මට කාරණාව වැටහෙන්නේ දැන්ය. දැන්ම ගියොත් මගේ බැලන්ස්එක ලබාගත හැකි වනු ඇත. මා හට පෝලිමට එකතුවී යාමට හැකිවූයේ අඩි කිහිපයක් පමණි. උල් හැඩයේ අඩිය සහිත පාවහන් යුගලයක් පැලද සිටි නෝනා කෙනෙකුගේ පයට මගේ නිරුවත් පිටි පතුල හසුවිය. එය කට තදකරගෙන වේදනාව පාලනය කලහැකි මොහොතක් නොවීය.
"උහ්.... බුදු අම්මෝ......."
"මොකද බං කෑගහන්නෙ? රෑ තිස්සෙ නිදිමරාගෙන මැච් බලනව! ඒ මදිවට හීනෙං බයවෙලා කෑ ගහනව!"
ඒ මෑනියන්ගේ හඩයි. එසේ නම් මා දැක ඇත්තේ සිහිනයක්ය. පාදයට හාණියක් නැත. තාක්ෂණික විවේකය අවසානයේ තරගයද නැවත ඇරඹී ඇත.