මගේ චාටර් කයි කතා......

එක එක්කෙනාගෙ කතා ලියන මම, මගේ කතාවක් කවුරුහරි ලිව්වොත් දිවි නසාගන්නවද කියල අහල තිබුනෙ බ්ලොග් කියවපු දේශ්. ඊට සතියකට පස්සෙ ඉඳහිට බ්ලොග් කියවන, මගේ කාමර සගයෙක් වෙච්ච ලකී, අපේ ගෙදර ආපු වෙලාවක ඌ ලියපු කවියක් ගැන මට කිව්ව. කවියෙ කතානායකය මංතුමා තමයි. හැබැයි ඒක වීර කාව්‍යක් නෙවේ චාටර් කාව්‍යක්. ඒ කයියයි මංතුමාටම සිද්ධවෙච්ච චාටර් සීන් දෙකතුනකුයි තමයි 'කයි සහ කතන්දර' විදියට අද පලවෙන්නෙ.

කොළඹ වැඩකරන කාලෙ කාර්යාල වෙලාවෙන් පස්සෙ ඔන්න අපි සෙට්වුනා. ඔපීසියට එහාපැත්තෙ තිබුන ක්වාටස් එකේ තමයි වැ‍ඩේ සිද්ධවුනේ. රෑ 9 (ද ඊටත් වැඩිද කියල මතකයක් නෑ) විතර වෙනකොට මම කට්වෙලා. දැං ඕන පොඩ්ඩක් ඔලුව බිමින් තියාගන්න. ඒත් පුටු ටිකක් විතරක් තිබුන ක්වාටස් එක මේ වැඩේට හරිගියේ නෑ. ඒ ගමන මම ගියා ඔපීසියෙ ගේට්ටුව ලඟට. එතන ඉන්නව අපේ හිත හොඳ මුරකරුව. ඔපීසියෙ මුර කුටිය ඉතාම කුඩා නිසා මුරකාරය නිදාගන්නෙ(!) බුදුමැදුරෙ! මුරකාරයට හොඳනං මට මොකද කියල මාත් ගියා බුදු මැදුරට. ඊට පස්සෙ ඒකෙ නිදාගන්න සූදානං වෙනකොට මුරකාරය ඇවිල්ල එයාගෙ කාඩ්බෝඩ් එකයි පැදුරයි කොට්ටයි ඔක්කොම දාල මට පුල් සප්එකක් දුන්න. මම පොඩ්ඩක් නිදාගන්න හදනකොටම මුර උන්නැහේ ආව. කතාබහ මෙහෙමයි,

මුරකරුව : රාජ් මහත්තය පොඩ්ඩක් ඔලුව උස්සන්න.

මම : ඇයි?

මුරකරුව : මහත්තයෝ ඔය කොට්ටෙ දාන්න පැදුරට යටින්,...... ඔහොම ඉන්න මං හදන්න......

මම : ඒ මොකටද?

මුරකරුව : තව පොඩ්ඩකින් සර් එනව. රාජ් මහත්තය මෙතන කියල දැනගත්තම සර් එනව මෙතෙන්ට. ඊට පස්සෙ බලනව මෙතෙන්ට කොට්ටයක් කොයිංද කියල. කොට්ට පාවිච්චි කරනව කියන්නෙ මම නිදාගන්නව කියල අහුවෙනවනේ.

.....................................................................................

දෙවනි කතාව ඊටත් චාටර්.
රවි අයියගෙ උසස්වීම නිමිති කරගෙන අපි එයාට පාටියක් දුන්න. හොටෙල්වලට යන වියදම දරන්න දුප්පත් රාජ්‍ය සේවකයන් වන අපිට අමාරු නිසා එක්කෙනෙක් දන්න කියන කුඹුරක් අයිනෙ තියන ගෙදරක තමයි සෙට්වුනේ. බීම ගෙනල්ල බයිට් හදල ඔක්කොම කස්ටිය සප්පායං වුනා. අන්තිම හරියෙදි ගෙදර අයිතිකාරයත් අපි එක්ක මිත්‍රවුනා (ඔහු අදුණන්නෙ අපේ එක්කෙනෙක් විතරයි). රෑ 7 වෙනකොට ඔක්කොම ඉවරකරල ගෙවල්වල ගියා. ඊට සතියකට විතර පස්සෙ ඔපීසියෙදි පාටියට ගෙදර සෙට්කල අපේ කාකාස මහත්තයයි, තවත් කෙනෙකුයි කතාකරකර ඉන්නව. මම ලඟට ආවත් හරි "තවත් කෙනා" අහනව "මහත්තය කොහොමද?" කියල. මාත් "හොඳයි" කියල උත්තර දීල තවත් වචනයක් දෙකක් කතාකරල ඉවරවෙනකොට අර මනුස්සය ගියා. ඊට පස්සෙ මමයි කාකාස මහත්තයගෙයි කතාව මෙහෙමයි.

මම : කවුද නන්දෙ අයියේ ඒ?

නන්දෙ අයිය : ඔහේ දන්නෙ නැද්ද?

මම : ම්..... නෑනේ? කවුද?

නන්දෙ අයිය : (හිනා) එතකොට මතකම නෑනේ!

මම : නෑනෙ!

නන්දෙ අයිය : එහෙනං එදා පාටිය ඉවරවෙන වෙලාවෙ ඔහේල දෙන්න බදාගෙන හිටියෙ! ඒ ගෙදර අයිය තමයි.

මම : (අසරණව) ආ....... මේ ඒ අයියද!

.....................................................................................

තුන්වෙනි කතාව පට්ටම චාටර්!

මම දැන් ඉන්න ඔපීසිය කිට්ටුව තමයි මගේ ඉස්කෝලෙ අවසාන කාලෙ, විදුහල්පතිතුමා හිටියෙ. මම මේ කාර්යාලෙට එනකොට එතුමා පැන්සොන් ගිය අලුත. පැන්ෂන්එක හදාගන්නත් මම පොඩිපොඩි උදව් කලා. එතුමා ඔපීසියට ආවම "ආ දැන් රැවුලත් වවල නේ" කියල මගේ රැවුලෙනුත් ඇදල යන්නෙ. ඉස්සර තිබුන සැර ගති ඔක්කෝම ඉවරයි. මාත් එක්ක බුදු පිට්!

ඔන්න දවසක් මම ඔපීසියට එන්න ඇවිල්ල බස්එකෙන් බැස්ස. එදා පොද වැස්සකුත් තිබුනඑකේ දුම් වැටියක් උරන්න හිතිල ඔපීසිය අයිනෙ තිබුන පෙට්ටි කඩේට ඔළුව දැම්ම. මළ කෙලියයි! මගේ විදුහල්පතිතුමා කවුන්ටරේ ඉඳගෙන බුලත්විටක් හපනව. කඩේ මුදලාලි පැත්තක! ඊට පස්සෙ සිද්ධවුනේ මෙහෙමයි.

විදුහල්පතිතුමා : ආ මොකද පුතා?

මම : (මොන @$%^&ද? බොරුවක් මතක් වෙන්නෙත් නෑ) මේ මේ සර්.....

විදුහල්පතිතුමා : ආ ආ..... මම දන්නව, (සිගරට් ටින්එක අරිමින්......) කීයක්ද?

මම : එකයි! (පනහ කොලේ සර්ට දුන්න සර් ඉතුරු සල්ලිත් දුන්න)

....................................................................................

මෙන්න මම ඉස්සෙල්ල කිව්ව යාලුව ලිව්ව චාටර් කයිය.

හොස්ටල් එකේ දවසක්
සෙට් වුනා අපි පහක් හයක්
ටිකක් වැඩි වූ එකෙක්
ගියා නින්දට නෑ පමාවක්

හිටියේ උඩු සයනයේ ලු ඌ එදා
ටිකකින් දැනුනාලු මට නම් අද "බඩුයි" කියා
මෑත් කොට ඔලුව කොට්ටයෙන් පුතා
දැම්මා කබා පාරක් යට එකා තෙමා
(එලියකන්ද නේවාසිකාරයේ සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරෙන්....)
(ලකී තිලකරත්න)