සත්‍ය ප්‍රේම භෘංග රාජය‍ා.......... or......

මතක විදියට ඒ 2007 හෝ 2008 කාලය. නවාතැනේ රාජ් රාජ්‍ය සේවයට කොළඹ ඇවිල්ල නැවතිලා හිටියෙ හෝමාගම පිටිපන හන්දිය කිට්ටු ගෙදරක. හරියටම කියනව නං අර පනාගොඩ (කෑම්ප් එකේ) කුප්‍රසිද්ධ 'පඩිකපනාරාමය' ඉස්සරහින් වැටිල තියන පාරෙ පොඩි දුරක් ගියාමයි බෝඩිම තිබුනෙ. ඔය බෝඩිමේ අංකල්ගෙ ලොකු බෑන දවසක් මාව මුනගැහෙන්න ආව.

"රාජ් මල්ලී, මගේ යාළුවෙකුට ඔයා මුනගැහෙන්න ඔන කිව්ව.... මම නම්බර් එක දුන්න කමක් නෑනේ?"

"හා.... කමක් නෑ...... මොකද්ද කේස් එක?"

"මොනවද විස්තර වගයක් දැනගන්නලු"

ඔය විස්තර වලට උත්තර දීම සාමාන්‍යයෙන් අමුත්තක් නෙවේ. රජයේ සේවය කිව්ව ගමන් සමහරු හිතේ තියන ප්‍රශ්නයක් දෙකක් අහනව. ලයිසන් එකක් කරගන්නෙ කොහොමද, ඉඩමෙ තියන ආරවුල ලිහාගන්නෙ කොහොමද..... වගේ කේස්.

ඔන්න සෙනසුරාද දවසක ලොකු බෑන තවත් හීන්දෑරි හාදයෙක් එක්ක මගේ කාමරේට ආව.

"රාජ් මල්ලී මෙන්න මූ තමයි මම කිව්වෙ!" අපේ කතා නායකය හඳුන්වා දුන්න බෑන ගියා. ආගිය විස්තර ටිකක් කතාබහ කල අපේ යාළුව සෑහෙන්න උවමනා කමකින් අලුත් මාතෘකාවක් පටන් ගත්ත.

"මචං උඹලගෙ ඔපිස් එකේ ඉන්නවද ධර්මදාස කියල රාලහාමි කෙනෙක්?" මෑන් තීරනාත්මක ප්‍රශ්නය ඇහුව. ධර්මදාස කියන නම ටිකක් විතර නුපුරුදු උනත් මට හොඳ මතකයක් තිබුන ඒ ගැන.
රයිට්! ගිය සතියෙ මම පේරෝල් එකට අලුතෙන් දැම්මෙ 'ධර්මදාස' තමයි! ධර්මදාස නමත් එක්ක ටිකක් විතර කලුපාට මිටි තට්ටෙ පෑදුන රාලහාමිගෙ මූණත්තහඩුව මගේ ඔලුවට ආව. නමුත් මේ යකා මෙච්චර උනන්දුවෙන් ධර්මදාස ගැන අහන්න හේතුව මොකක්ද කියලත් මට ප්‍රශ්නයක්. ධර්මදාසට ගේමක් දෙන්න ආපු මෑන් කෙනෙක්ද කවුද දන්නෙ! මම එකසැරේම උත්තර දුන්නෙ නෑ.....

"ඇයි? මොකද්ද කේස් එක.... මට හරියටම මතකයක් නං නෑ..........."

"නෑ මචං ඔය ධර්මදාස කියන්නෙ කොට්ටාවෙ ඉඳල එන කෙනෙක්..... එයාගෙ දුවෙක් ඉන්නව මචං......" දැනුයි මට වැඩේ තේරෙන්නෙ.

අපේ කතාව පැය භාගයක් විතර ඇදිල ගියා. ඒ කතාව අනුව මෑන් කුරුණෑගල පැත්තෙ පොරක්. අහවල් විශ්ව විද්‍යාලයෙන් ඉගනගෙන තියෙන්නෙ අපිට සමාන්තර කාලයක. හෝමාගම කර්මාන්ත පුරයේ ගාමන්ට් එකක HR කෙනෙක් විදියට වැඩකරමින් හිටියෙ. රාලහාමිගෙ දුවට මෑන්ගෙ හිත ගිහින් තියෙන්නෙ කෙල්ල ඒ ලෙවෙල් කරද්දි. ඒ වෙනකොට කොල්ල කැම්පස් එකේ. කෙල්ලත් කැම්පස් එකට ආවට පස්සෙ කෙල්ල එක්ක සෙට්වෙලාද කියන එක මට ටිකක් සැක සහිතයි දැං. එක්කෝ සෙට්වෙලා ඉන්න අැති. නැත්තං සෙට් වෙන්න වගේ හිටියට කෙල්ලගෙ 50% හරියටම තිබිල නැති වෙන්න ඕන. කොහොම නමුත් අපි කතා කරන කාලය වෙද්දි කෙල්ලට ගෙදරින්‍ යෝජනාවක් ගෙනල්ල තිබුනලු. කෙල්ලත් ඒකට අකමැත්තක් නැති වගේලු. අපේ යාළුව මාව මුනගැහෙන්න ආවෙ ලොකු උදව්වකට නෙවේ. රාලහාමි මොනවගේ කෙනෙක්ද කියල විතරයි මගෙන් ඇහුවෙ. මාත් මට කිව්ව දේවල් වලට අමතරව මොකුත් හාරවුස්සන්න ගියේ නෑ. කොහොම උනත් මිනිහ කෙල්ලට සෑහෙන්න කැමැත්තෙන් හිටි පාටයි. එක වෙලාවක මම අහපු බ්‍රේක් නැති ප්‍රශ්නෙකට මෑන්ගෙ ඇස් දෙකත් දිලිසෙන්න ගත්ත බව කියන්න ඕන. එන්න හදන වෙලාවෙ සිගරට් එකක් මෑන්ට දික් කලාමත් එපා කිව්වෙ කෙල්ල හින්ද දුම්බීම නැවැත්තුව බව කියල.

කොහොම නමුත් මම අවසන් වතාවට කොළඹ හිටිය 2009 මුල් කාලෙත් මෑන් මට කතා කලා. ඒ කියන්නෙ අවුරුද්දක් දෙකක් තිස්සෙ වැඩේ ඔහොමයි. 2009 මම මෙහාට ආව. ඊට පස්සෙ මට කතා කල දවසක මම කිව්ව, මම ගමට ආපු බව. ඊට පස්සෙ මෑන් කතා කලේ නෑ. එක්කෝ වැඩේ ගොඩ යන්න ඇති. නැත්තං හබක් වෙන්න ඇති.

මේ අතරෙ ලඟදි දවසක දන්නෙ නැති නොම්මරයකින් මට කෝල් එකක් එනව.

"මචං රාජ්...... උඹට අඳුරන්න පුළුවන්ද මාව?" මට ඒ වොයිස් එක සෙට් උනේ නෑ එකපාරට.

"මචං මම සමන්ත!" ඌට මාව මතක් වෙලා එහෙනං...... මදෑ ඒකත් ලොකු දෙයක්නෙ. ආගිය කතා දෙක තුනකට පස්සෙ මෑන් අමුතු ප්‍රශ්නයක් ඇහුව!

"මචං..... උඹට හෝමාගමත් එක්ක තාම කනෙක්ෂන් තියනවද? මට අර කෙල්ල ගැන දැනගන්න පුළුවන් විදියක් කියපං මචං"

"මොන &^%*ක්ද යකෝ..... එක *%&(*^ද තියෙන්නෙ මේ රටේ....." මට එහෙම කියන්න හිතුනත් කිව්වෙ නෑ! හෝමාගම එක්ක වැඩි සම්බන්ධයක් නැතිබව කිව්ව.... ඇත්තටම අපි එක්ක හිටිය හුඟක් දෙනෙක් දැං කාර්යාලෙ නෑ කොහොමත්.... මෑන්ට කෙල්ල නැතිව ඉන්න බැරි කතාවක් තමයි කිව්වෙ. අවුරුදු දහයක් විතර කෙල්ලෙක් ගැන හිත හිත ඉන්න මූ එක්කෝ සිරාම ප්‍රේමවන්තයෙක් වෙන්න ඕන. නැත්තං එක විදියක පිස්සෙක් වෙන්න ඕන. නැත්තං ලව් කිරිල්ලත් එක විදියක පිස්සුවක් වෙන්න ඕන.