සපාකෑම පිළිබඳ රංජියාගේ සම්භාව්‍ය විවරණය

නිවාඩු දවසෙ උදේ පාන්දර ලොකු මාමගෙ කඩේට ගියා. වෙනද වගේම සුපුරුදු සෙට්එක බංකු උඩ. කට්ටිය තාම කතා වෙන්නෙ දයාසිරිය හරීන්ගෙ උරහිස කාපු එක. ලොකුමාමට කියල ප්ලේන්ටියකුත් හදාගත්ත මාත් බංකුවට එන්ටර් උනා.

"ඕං බලපං පුතේ කාලෙකට ඉස්සර නංගියි මල්ලියි වගේ හිටිය එවුන් දැං නයි පොලොංගු වගේ කාගන්නව, තන්හාව තන්හාව බං!" ඒ, සිල්මිදිල එන ගමං බංකුවෙ ඉඳගත්ත ඒබරං සීය.

"මහින්ද මහත්තය නං හිතනව ඇති තමුං හොඳ බල්ලෙක් හදාගත්ත කියල, බුරන්න විතරක් නෙවේ ඔය හපන්නත් පටං අරං තියෙන්නෙ!....හහ් හහ් හහ්....." මහතුං මාමගෙ හිනාව දෝංකාර දුන්න.

"මහින්ද මහත්තය කොච්චර නං බල්ලො හැදුවද, ඔය පැන පැන බුරන්නෙ රට සේරම!" ධර්මෙ අයිය කිව්ව.

"මේ නිව්ස් එක මයික් ටයිසන් දැක්ක නං බොහොම තන්තොස වෙයි.... " එහෙම කිව්වෙ රුවන් මල්ලි.

"ඇයි අපායෙ ඉන්න ඉඩියමින් දැක්ක නං කියයි උගේ මල්ලි කෙනෙක් කියල!"

"දෙරණට නං හොඳ ප්‍රසිද්ධිය" එහෙම කිව්වෙ ලොකුමාම.

"උඹල දන්නවද ඔය කේස්එක අහපු ගමං අපේ රනිල් ලොක්ක කිව්ව කතාව?" මෙච්චර වෙලා නිස්සද්දව හිටිය රංජිය ඇහැව්ව.

"අනේ උන්නැහේ මොනව කියන්නද! ගෙදරිං ගිය බල්ල ගෙදර බල්ලව හැපුව කියයි" රුවන් මල්ලි කිව්ව.

"නෑ නෑ බොල එහෙම එකක් නෙවේ මම කිව්වෙ"

"එහෙනං?"

අතේ තිබුන සුරුට්ටු කොටේ වීසි කරල දුං පාරක් යවපු රංජිය, තමුංගෙ උත්තරෙන් කඩේ ලඟ සබාවත් විසිරෙව්ව.

"අනේ දයා මං ඒ කාලෙ කොච්චර නං කිව්වද මාවත් හපන්න කියල.... හිටිය නං ඔය එක එක්කෙනා හපන්න ඕන නෑනේ,....."