සමුගැනීම!

වර්ල්ඩ් කප් එකේ අපේ අන්තිම මැච්එක හිතේ අමාරුවෙං බල බල හිටියෙ. අප්‍රිකන් කාරයන්ට තව ලකුණු හතලිස් ගානයි ගන්න තියෙන්නෙ. මොකුත් ප්‍රාතිහාර්යක් වෙන පාටකුත් නෑ. ඊට පස්සෙ ඉතිං අවුරුදු හතරකට ඔක්කෝම ඉවරයි.

***********************************************************************

සෙනඟ මැද්දෙ මාත් කකුල් පාගගෙන ඉදිරියට ඇදුන. යන්තං මූන බලාගන්න පුළුවං උනොත් ඇති.

"පැරදුනාට පස්සෙ තවත් ඉන්නෙ නැතුව ගෞරවාන්විතව ගෙදර ආපු එක කොච්චර දෙයක්ද" එහා පැත්තෙ හිටිය එකා කියනව ඇහුන. මම තවත් ඉස්සරහට ගියා. කොහොමහරි ලඟටම යන්න ඕන. ඔව්! ඉදිරියටම, ඉදිරියටම......

"තාම චොපර් එකෙන් බැස්සෙත් නෑ....." ඉස්සරහ හිටිය කෙනෙක් කියනව ඇහුන.

"ඔන්න එනව" රැස්කකා හිටිය කට්ටියගෙ සද්දෙ වැඩිවුනා..... චොපර් එකෙන් බැහැපු එයා ප්‍රතාපවත් විදියට ඉස්සරහට එන්න ගත්ත. රැස්වෙලා හිටිය පිරිස අමතා කතා කරන්න එයාට උවමනාව තියන බවක් පේන්න තිබුන. නමුත් ගෙදර ස්ටේජ් කොයින්ද?

"ඔය ජනේලෙට නඟින්න කට්ටියට පේනව එතකොට....." කවුදෝ කෙනෙක් කියනව ඇහුන..... ඔන්න ඒ ගමන ජනේලෙට නැග්ග.... කවුදෝ කෙනෙක් මෙගාපෝන් එකක් දුන්න.... එයා කතාව පටන් ගත්ත.

"ආදරණීය අම්මේ තාත්තේ, නැන්දේ මාමේ, අයියේ අක්කේ, නංගී මල්ලී,..... අපි පැරදුනේ නෑ, පැරැද්දුව.... අපියි දිනුවෙ...." කට්ටිය ඝෝශා කරන්න පටන් ගත්ත.

"මරල හරි ගන්න තිබුනෙ....." අන්තයටම ගියපු එක්කෙනෙක් කිව්ව.

"අපි පැරදුනේ නෑ හාමුදුරුවනේ..... එයාල දිනුවෙ තනියම නෙවේ.... ඉම්රාන් තහීර් කියන්නෙ කවුද? එයා අප්‍රිකන් කාරයෙක්ද? නෑ! සුද්දෙක්ද? නෑ! එයා මුස්ලිම් කෙනෙක්.... එයා අපේ විකට් ගත්තෙ නැත්තං ගහයි අපිට!"

සංගක්කාරගෙ කතාව අතරෙ ගෑනු පිරිමි සෑහෙන්න අඬන්න ගත්ත....

"අපි පස්සෙ දවසක එමු නිවීහැනහිල්ලෙ සංග බලන්න..." එක්කෙනෙක් යන ගමං කිව්ව.

"අන්න හරි.... බස් එකක් අරගෙන එමු"

නෝන කෙනෙක් මගේ ලඟිං යද්දි උල් සපත්තුවක කකුල පෑගුනා.

"ඌ........හ්"

"දවල්ට‍ත් මැච්, රෑටත් මැච්, මැච්, මැච්, මැච්!...... ඒ මදිවට හීනෙනුත් බයවෙලා කෑගහනව....."
නෝනගෙ කතාවට මට ඇහැරුනා. ඇති යංතං.... ඒ කියන්නෙ ඒක හීනයක්. සංගක්කාර කියන්නෙ හොඳ වැදගත් මහත්මයෙක්. එයා ඔයවගේ පීචං වැඩ කරන එකක් නෑ......