ඇඟිල්ල ගහල පනින්න බෑ.

කන්තෝරුව කන්තෝරුව මම වැඩකරන........ එතන තමයි මාහට ඇති විනෝද උයන...... කියල කිව්වෙ ඇන්ටන් ජෝන්ස්ද කොහෙද මට මතක විදියට. ඒ කාලෙ 8.30ට පටන්ගන්න කන්තෝරුවට 10ට විතර ඇවිල්ල තේ බීල කාල පොඩි නින්දකුත් දාල වෙලාවටත් කලින් ගෙදර ගියාලුනෙ! ඔය මතය අදටත් සමාජගතව තිබීම ගැන ඒකාලෙ කන්තෝරුකාරයන් වගකියන්න ඕන. "මල්ලී ඉස්සර මෙහෙම ගැංගෙන්න ඕන නෑ, අපි සිගරට්එක බිව්වෙ සීට්එකේ ඉඳගෙන" ලඟදි දවසක් මට එහෙම කිව්වෙ අල්ලපු සීට්එකේ ඉන්න මහත්තය.

අදකාලෙ නං මිනිස්සු සෑහෙන දියුණුයි. රාජ්‍ය සේවකය කියන්නෙ තමුන්ගෙ සේවකය කියනඑක කෙසේ වෙතත් අඩුම තරමින් රාජ්‍ය නිලධාරියෙක් ඉස්සරහ දෙකට තුනට නැවෙන්න ඕන නෑ කියල හරි තේරුම්අරගෙන තියනව මේ වෙනකොට. මේ නිසා ඉස්සර දාපු සෙල්ලං දැං දාන්න බෑ. ඒ වගේම බොහොමයක් තැන්වල උදේ හවස අස්සන් කිරීම වෙනුවට ඇඟිලි සලකුණු යන්තරේ (ඇඟිල්ල ගහනව කියන්නෙ මේකට) තියන නිසා හොරෙන් පනින්න වගේම ප්‍රමාදවෙලා එන්නත් බෑ. වෙලාවට වැඩ. ඇඟිලි සලකුණු යන්තරේ කිව්වම මතක් උනේ, ඕක ඉස්සෙල්ලම ආවෙ ඉස්පිරිතාල වලට. ඒත් හැම මඟුලටම විරුද්ධ වෙන සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ නෝනල මහත්තයල (අපේ ගෙදර උන්දැත් ඉන්නව තමයි) මේ යහපත් කාර්යට විරුද්ධවුනා. ඉතිං කොයිදේත් භාරගන්න අපේ හිටපු ඇමතිතුමා ඒ ටික රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යංශයට භාරගත්ත. ඔන්න ඔහොමලු ඊට පස්සෙ දිස්ත්‍රික්-ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාල වලට ඇගිලි සලකුණු යන්තරේ ආවෙ. මට හිතෙන හැටියට නං රටක් සංවර්ධනය වෙන්න අඩුම තරමින් මිනිස්සු වෙලාවට වැඩකිරිල්ලවත් තියෙන්න ඕනනෙ. අපරාදෙ කියන්න බෑ මේ වෙනකොට අපේ කාර්යාලවල පැමිණීමේ පිටවීමේ තත්වය "සාමාන්‍යයෙන්" හොඳයි. වෙලාවට නාවොත් නිවාඩු වැටෙනව ඉබේම! හාමිනේ කියන කතන්දරවල හැටියට නං ‍මැසිම එපා කියපු සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රය අපිට වඩා පිටුපසින් ඉන්නෙ.

අද කියන්න යන්නෙ කාර්යාල වලින් පැනීම් ගැන ඇත්ත කතා කිහිපයක්.
මම රස්සාවට ආව මුල් දවස්වල ඇඟිලි යන්තරේ තිබුනෙ නෑ. ඉතිං පොත අස්සන් කරල තමයි වැඩ කලේ. සතියේ දවස්වල දවස්වල සාමාන්‍ය විදියට වැඩ සිදුවුනත් සති අන්තයේ අතිකාල වලදි නං හොරෙන් පැනිලි තිබුන. වැ‍ඩේ සිද්ධවෙන්නෙ මෙහෙමයි. උදේම ඇවිල්ල පොත අත්සන් කරල හවස 1න් පස්සෙ යනව. පිටවීම අස්සන් කරන්නෙ පව1.00 කියල. ඊට පස්සෙ දවසෙ 1, 6 කරනඑක සිම්පල්. ඒ වගේම නීතියෙනුත් රිංගල. මොකද එදා හවස් වෙලාවක කවුරුහරි ආවත් 1.00ට නෙ ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. :)

ඔන්න එක ඔපීසියක සහකාර දෙවනි ප්‍රධානිය සහ මුදල් සහකාර(එෆ්.ඒ) මහත්තය ටිකක් වලි. ටිකක් කිව්වට හොඳටම නෝක්කාඩුයි. දෙන්නට දෙන්න තමුන්ගෙ වාරයේදි අනෙකාට කපනව. දවසක් සෙනසුරාද දවසක ඔපීසියෙ උදවිය ඕටී කලා (එෆ්.ඒ මහත්තයත් ඇතුළුව) ඒ මම මුලින් කිව්ව විදියට. ඊට පස්සෙ දවසක ඕටී වවුචර් දෙවැනි ප්‍රධානියාගෙ අනුමැතිය ලබාගන්න ගියා. දෙවනිය අනිත් අයගෙ වවුචර් අනුමත කරල එෆ්.ඒ මහත්තයගෙ වවුචරයට ගැහුව මේවගේ සටහනක්.

".....දින කාර්යාලය වසා මාගේ නිල නිවසට යතුරු භාරදෙන ලද්දේ පස්වරු එකටය. පස්වරු හය දක්වා මෙම නිලධාරියා වැඩකලේ කාර්යාලයෙන් පිටත සිටද?"

දැක්ක නේද බොසා එක්ක හැප්පුනාම වෙන දේ.

මෙතන පොඩි ප්‍රශ්නයකුත් තිබුන. ඒ අනෙක් නිලධාරීන්ගෙ ඕටී අනුමත කලේ කොහොමද කියනඑක. ඒ පොයින්ට්එක ඇද්දනං එෆ්.ඒ මහත්තයට දිනන්න තිබුන. ඒත් එතකොට තවත් සහෝදර නිලධාරීන් පිරිසක් මේකට ගෑවෙන නිසා එයා මොකුත් නොකර හිටිය. මාස කිහිපයකට පස්සෙ කාර්යමණ්ඩල රැස්වීමක් තිබුන. (පළමු)බොසාගෙන් අවසර ගත්ත එෆ්.ඒ මහත්තය නැඟිට්ට. එයාගෙ කතාව කතාව මෙහෙමයි,

"සර් මට තියනව ප්‍රශ්නයක් අහන්න. මගේ මෙන්න මේ ඕටී වවුචර්එක දෙවනි මහත්තය අනුමත කලේ නෑ, ඔපිස් එකේ යතුර 1ට එයාට ක්වාටස් එකට භාරදුන්න කියල. (තවත් වවුචරයක් රැගෙන)එතකොට සර් දෙවනි මහත්තය විදුලි පරීක්ෂණයකට ඒ දිනයේම ගිහිල්ල තියෙන්නෙ උදේ හයට. ඇවිල්ල තියෙන්නෙ හවස හතයි ගානකට. මේ තියෙන්නෙ ඒ වවුචරේ. එතකොට සර් මේ මහත්තය එකට කොහොමද යතුර භාරගත්තෙ?" (කාල වරෙංකො)

දෙවනි මහත්තය රතුවෙලා දාඩියදාල රැස්වීමෙ හිටිය කියලයි කියන්නෙ. ඕක තමයි කියන්නෙ වීදුරු ගෙවල්වල ඉඳල ගල් ගහන්න එපා කියල. කාගෙ කාගෙත් පයියවල් වල හුනුපොඩි තියනව කියල කියන්නෙත් ඔයවගේ දේවල්වලට තමයි. (වැරදි වැටහීම් තියාගන්න ඕන නෑ ඔතන පයිය කියන්නෙ ඉස්සර තිබුන බෑග් වර්ගයක් මං හිතන්නෙ)

ඊලඟ කතාවෙ නායකය පොලිසියෙ පොඩ්ඩෙක්. කොටි කලබල තියන කාලෙ ටිකක් නරක ප්‍රදේශයක රාජකාරී කල මෙයා දෙමළ ජාතිකයෙකුගෙ ගෙදර කොටු පැනිල්ලක් කලාලු.(රාජකාරි අතරෙ) මේ සිද්ධිය කලක් යනකොට කොටින්ට ආරංචි වෙලා. එක දවසක් මෑන් ඒ ගෙදර ඉන්න වෙලාවෙ එයාව මරන්න කොටි දෙන්නෙක් ආවලු. අපේ මිනිහගෙ වෙලාව කියන්නෙ කොටින්ට කලින් එයා ඉස්සරවෙලා. කොටි දෙන්නම මරල තුවක්කු දෙකත් අරගෙන බොසාට වාර්තා කරල කියනවලු,(ඒ වෙනකොට බොසාටත් ආරංචි වෙලා තිබිල තියෙන්නෙ කොටු පැනිල්ල)

"සර්, මට ලැබුන ඔත්තුවක්. ටික දවසක් අර ගෙදරට ගියේ මේකට තමයි, දෙන්නටම ගේම දුන්න. මෙන්න වෙපන්!"

කොටු පැනල රාලහාමිට උසස්වීමකුත් ලැබුනලු!

අවවාදයයි: පනින්න පෙර සිතා බලනු!