"සැමරුම්" ම‍ගේ ඇසින්.....

යුධ නිමාව සැමරුම ගැන ලිපි බොහෝය. ආවරණය වියයුතු බොහෝ පැති ඔවුහු ආවරණය කර ඇත. මේ, යුද්ධය හෝ එය අවසානවීම පිළිබඳ මගේ සංක්ෂිප්ත අදහසයි.

ඕනෑම ආකාරයක කලහයක්/කැරැල්ලක්/යුද්ධයක්/ත්‍රස්තවාදයක් හෝ එය නැවැත්වීමක් යනු වාර්ෂිකව සැමරිය යුත්තක් නොවේ. යුද්ධය අවසන් වීම යනු සියළු ජාතීන්ට අස්වැසිල්ලක් වූ මොහොතක් බැව් සැබෑය. එහෙත්, සැමරීම් පිටුපස ඇති කටුක යතාර්ථය අවබෝධ කරගැනීම වඩා වැදගත්ය.

රටක් ලෙස අප සිටින්නේ බෙදුම්වාදී කණ්ඩායමක් යුධමය ලෙස පරාජය කර ඇති, එහෙත් තවමත් බෙදුම් වාදය මුළුමනින්ම පරාජය නොකල වටපිටාවකය. අප සිටින්නේ, විශාලම ජාතීන් දෙක අතර ඇතිවූ යුද්ධය අවසානයේ ජාතීන් අතර සමඟිය බලාපොරොත්තුවෙන්ය. පරාජිතයන්ගේ සැමරුම් වලට ඉඩ නොදෙන අප ජයග්‍රහණය සමරන්නේ, අපේ ජයග්‍රහණයට මුල් වූ ආයුධ, සෙබලුන් ඇතුළු සියළු ශක්තිය විදහාලමින්ය.

මීට විරුද්ධව එන ප්‍රධාන තර්කය වන්නේ විජයග්‍රාහිව සමරන්නේ යුධ අවසානය බවත්, ත්‍රස්තවාදීන් මිස දෙමළ ජනයාට සිංහල යුධ සැමරීම අවුලක් වියයුතු නැති බවත්ය. එහෙත් අප අවබෝධ කරගත යුත්ත නම් ත්‍රස්තවාදීන් හා සාමාන්‍ය ජනතාව එලෙස සරළ බෙදීමකින් වෙන්කල නොහැකි බවයි. මෙය හරියටම ගමක සිටින කරදරකාරී මැරයෙකු-චන්ඩියෙකු ඝාතනය වූ විට ඇතිවන තත්වයට සමාන තත්වයකි. මැරයා කොතෙක් කරදරකාරී වුවද ඔහුගේ මරණ ගෙදර වල කැපීමට නොපැකිලෙන, වාර්ෂික දානයට ගොස් ‍බන අසනවා විනා මරණය සැමරීමට කටයුතු නොකරන ජාතියකි අප.

අප අතර සිට මියගිය ජවිපෙ සාමාජිකයන් සහ ඔවුන්ගේ පවුල්වල තත්වය අවබෝධ කරගැනීම බොහෝ දෙනෙකුට‍ අපහසු නොවේ. අඩුම තරමින්, මියගියවුන් ජේවීපී කාරයන් ලෙසත් ඔවුන්ගේ මෝඩකමට ආණ්ඩු පෙරලන්නට ගොස් ඝාතනය වූ බවත් ඔවුන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන්ගේ වරදක් නොමැති බවත් කල්පනා කිරීමට හැකියාව අැත්තවුන් උතුරේ තත්වය ඉරි ගසා වෙන් කිරීමට හැකි යැයි සිතීම අවාසනාවකි.

වසර හයකට පෙර සුන්දර නිහතමානි ද මැල් කියූ අනාවැකියේ සත්‍යතාවය නියමිත කාලයටත් කලින් සනාථ වන අයුරු නිරීක්ෂණය කලහැකිය. එහෙත් මෙරට ජාතීන් අතර සමඟිය දැකීමට ඔහුගේ මුනුබුරාට පවා හැකිවේදැයි සැක සහිතය.

තවත් සැමරුම්,
චාමි සෑම්, රසික සූරියආරච්චි, සුජීව කොකාවල, මාතලන්, සුදාරක, රවී, නිරංජන්, පැතුම් හේරත්