ඉල්ලන තරමට ලැබෙන යහපාලනය.

71 කැරැල්ල සිදුවී අදට වසර 41කි. විෂම දේශපාලනයට විරුද්ධව ඒකරාශී කරගත් තරුණ පිරිසක් සමග ජ.වි.පෙ. විසින් ආරම්භ කල එම කැරැල්ලෙන් ලැබූ වාසි-පාඩු කෙසේ වෙතත්, යම් යම් දේශපාලන පරිවර්ථන සිදුවිය. එහෙත් එවකට තිබූ ප්‍රශ්න මේ වනවිට කිහිප ගුණයකින් වැඩිවී ඇත. 71 සිට මේ දක්වා කාලය සැලකූ විට ආර්ථික වශයෙන් සිදුවී ඇති වෙනසක් නැතිතරම්ය.

ලංකාවේ දේශපාලනය දූෂිත යයිද මානව හිමිකම් මාධ්‍ය නිදහස නැතැයිද රාජ්‍ය සේවය දූෂිත සහ අකාර්යක්ෂමයිද ආදී වශයෙන් කොතෙකුත් චෝදනා ජනතාවගෙන් එල්ලවේ. එහි අසත්‍යතාවයක් නොමැති අතරම අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් නැගෙන්නාවූ හඩට සමානුපාතිකව යම් ක්ෂේත්‍රවල වර්ධනයක්ද දක්නට ලැබේ. උදාහරණයක් ලෙස අපේ රාජ්‍ය සේවය පිළිබද සේවාදායකයන්ගේ ආකල්ප ගොඩනැගී ඇත්තේද මා ඉහත සදහන් කල පරිදිය. එහෙත් මෑත කාලයේ දියුණුවක් ලබා ඇති යම් යම් ආයතන වලට, අදාල සාර්ථකත්වය ලගා කරගැනීම සදහා වූ පෙළඹවීම ඇතිකර ඇත්තේ ඉහත කී සේවා දායකයන්මය. මීට වසර දහයකට හෝ විස්සකට පෙර තිබූ රාජ්‍ය සේවය වූ කලී ජනතාවට ඉහලින් තිබූ එකක් විය (දැනුදු එවැනි ආයතන නැතුවා නොවේ). එකල යම් සේවාවක් සම්බන්ධයෙන් රාජ්‍ය නිලධාරියෙකු විසින් දෙනලද තීන්දුව "අවසාන තීන්දුව" විය. එහෙත් අද වනවිට තත්වය බොහෝ සෙයින් යහපත් බව කිවයුතුය. අඩුම තරමින් රාජ්‍ය ආයතන යනු තම අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පිහිටුවා ඇති ව්‍යූහයක් බව ඔවුන් දනී. මේ දැනුවත් භාවය ඕනෑම ක්ෂේත්‍රයක යහපත් වූ වර්ධනය සදහා ඉතා වැදගත්වේ. ජනතාව වැඩි වැඩියෙන් දැනුවත් වන තරමට පරිණාමය වේගවත් වේ.

වරක් ලේක් හවුස්හි ප්‍රධානියාව සිටි සමයේ, ජනදාස පීරිස් මහතා, මාධ්‍ය නිදහස සම්බන්ධව ප්‍රකාශයක් කලේය. එයින් කියවුනේ ලංකාව තුන්වැනි ලෝකයේ-තුන්වැනි පන්තියේ රටක් බවත් එවැනි තැනකදී පළමු පන්තියේ මාධ්‍ය නිදහසක් බලාපොරොත්තු විය නොහැකි බවත්ය. ඊට එරෙහිව දැඩි ප්‍රහාරයක් එල්ලකලේ එවකට ලක්බිම කතුවරයාව සිටි බන්දුල පද්මකුමාර මහතය. ඔහු ප්‍රකාශ කලේ මාධය ආයතනයක ප්‍රධානියෙකු මෙවැන්නක් පැවසීම වෙනත් රටකදී නම් ඔහු එම තනතුරට නුසුදුස්සෙකු බවට පත්විය හැකි වරදක් බවයි. මේ වනවිට බන්දුල පද්මකුමාර සිටිනතැන ගැන ප්‍රශ්නයක් ඇතත් ඔහුගේ ප්‍රකාශය වැදගත්ය. එනම් ලැබෙන්නේ කොතරම් කුඩා ප්‍රමාණයක් වුවත් ඉල්ලීම් දිගටම සිදුකලයුතු බවයි.

මේ වනවිට ලංකාවේ දේශපාලන ක්ෂේත්‍රය සම්පූර්ණයෙන්ම විෂමය-ජරාජීර්ණය. කතාකිරීමට තරම් "යහපත් ගුණාංගයන්" නම් නැත්තට නැති තරම්ය. රටේ එක් පසකින් මහින්ද රාජපත්ෂ ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ නඩය පෙර නොවූවිරූ ලෙස මහජන දේපල සූරාකමින් ජනතාවගේ මුදල් රිසිසේ පරිහරණය කරමින් (උදාහරණ අනවශ්‍ය යයි සිතමි) පවුල් පෝෂණය පමණක් සිදුකරමින් සිටින අතර, අනෙක්පසින් ජනතා මතයට කන්නොදී නායකත්වයේ ඔටුන්න රැකගැනීමේ ආශාවෙන් පමණක් කටයුතු කරන නායකයෙකු සහිත විපක්ෂයකි. (අනෙකුත් පක්ෂ/කණ්ඩායම් ගැන කතා කිරීමද අනවශ්‍ය යයි සිතමි). මේ හේතූන් නිසා ඒ ඒ කාලයන් තුලදී සිදුවියයුතු ආර්ථික සමාජීය හා දේශපාලන පරිණාමය සිදු නොවී සමාජය එකතැන පල්වේ.

මේ ව්‍යසනයන්ට එරෙහිව කුමක් කලයුතුද යන්න මීලගට පැණනගින ප්‍රශ්නයයි. විනාශයට එදිරිව සිය අතද කටද පෑනද යතුරු පුවරුවද මෙහෙයවන්නන් බොහෝය. අනෙකුත් මාධ්‍යන් හා සැසදීමේදී "බ්ලොග්" තවමත් සිටින්නේ ළදරු අවධියකැයි කිවහොත් එහි වරදක් නැත. මක්නිසාද යත් කෝටි දෙකක ජනගහනයෙන් බ්ලොග් කියවන්නන් සිටින්නේ දෙදහසක් පමණකැයි සැලකෙන බැවිනි. මින් වැඩි පිරිසක් දේශපාලනය ගැන උනන්දුවක් නොමැත.(විශේෂයෙන් කාන්තාවන්) තවත් පිරිසක් කලකිරීම නිසාම දේශපාලනය කතාකිරීම නවතා දමා ඇත. මේ අතුරින් දේශපාලන ලිපි ලියන්නාවූ බ්ලොග්කරුවන් සිටින්නේ අතලොස්සකි. ඔවුන් නගන හඩ සිහින් කෙදිරියක් තරම්වත් සමාජයට ඇසෙන්නේදැයි සැක සහිතය. බ්ලොග්කරණයට දෙවසරක් පිරීම නිමිත්තෙන් ලියන සටහනක ඇට මැස්සා මෙසේ කියයි.

".........ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය සියල්ල ඒවාට උපරිම ප්‍රසිද්ධියක් දෙමින් ජනතාව තමන්ගේ සැබෑ ප්‍රශ්න වලට යොමු වීම වලකමින් සිටී. ඒ සඳහා ඔවුන්ට මාසයකට වරක් හැලපය බැගින් ලැබේ.
අප බඳු බ්ලොග් කරුවන්ද පසුගිය කලය පුරාවටම කර ඇත්තේ එයයි. වීරවංශ ඇඟපත පුරා මල පහ කර ගෙන නටන විට අප ඔහු ගැන ලියමු. මර්වින් පාරේ මල පහ කරන විට අප ඒ ගැන ලියමු. බන්ධුල මුවෙන් මල පහකරද්දී ඒ ගැනත් ලියමු. ඉන්පසු සියලුදෙනා එක්වී එයට සිනහසී අමතක කර දමා එවන් තව සිද්ධියක් වන තෙක් බලා සිටිමු.අද අපද ඇතුලු බොහෝ බ්ලොග්කරුවන් කරන්නේ එයයි........."

එහෙත් මගේ අදහස නම් අඩුම තරමින් ලිවීම වත් වැඩිවිය යුතුය. කලකිරීම නිසා දේශපාලනය කතා නොකරන බ්ලොග් කරුවන්ද මීට එක්විය යුතුය. මක්නිසාද අයිතීන් දිනාගත හැක්කේ ඊට හඩනගන්නන් ප්‍රමාණය වැඩිවන තරමටය.

(අප්‍රේල් 4 දින, මගේ බ්ලොග් අඩවියට වසරක් පිරීම නිමිත්තෙනි)