කොටියාට වෙඩි තැබීම (ඉන්දියානු කතාවකි)

මේක පැරණි ඉන්දියානු කතාවක්.
ඔන්න ඉන්දියාවෙ දුෂ්කර ගම්මානයක් තිබුන. කැළෑබද ගම්මානයක් වෙච්ච එහේ බහුතරයක් ජීවත් වුනේ ගොවියන් සහ සතුන් ඇතිකරන්නන්. ඊට අමතරව ගමට ආයුධ සහ උපකරණ සාදා දුන් කම්මල් කරුවා, වලං සාදන්නා, වඩු වැඩ කරන්නා,.... ව‍‍ගේ කිහිප දෙනෙකුත් ජීවත් වුනා. එක කාලයකදි මේ ගමට පැමිණියා ව්‍යසනයක්. කැලෑවේ ජීවත් වූ කොටියෙක් ගම්වැදීමට පුරුදු වුනා. ගම් වැසියන් ඇතිකල සතුන් කෑමට පුරුදුවුන කොටියා අන්තිමට මිනීමස් කන්නෙක් බවට පත්වුනා.

කොටි උවදුරෙන් බේරෙන්න බොරු වලවල් දැමීම, විෂ සහිත කෑම දීම වගේ විවිධ ක්‍රම අත්හදා බැලුවත් සාර්ථක වුනේ නෑ. අන්තිමට ඉතිරි වුනේ "කොටියාට වෙඩිතැබීම" කියන විකල්පය විතරයි. නමුත් වැඩේට අවශ්‍ය කරන තුවක්කුවක් ගමේ තිබුනෙ නෑ. දැං වෙඩි තියන්න තුවක්කුවක් හදාගන්න ඕන.

වඩු බාස් භාරගත්ත තුවක්කුවෙ අච්චුව හදන්න, කම්මල් කාරය භාරගත්ත මැෂිම හදන්න, කරත්ත කාරය ලඟ තිබුන කඳට ඕන කරන බටය, පතලක වැඩකල මනුස්සය ලඟ තිබුන වෙඩි බෙහෙත්! ඔන්න දැන් තුවක්කුව හදන්න සියළු කටයුතු සූදානං. නමුත්........,මේ වැඩසටහනේ පොඩි අවුලක් තිබුන.

තුවක්කුව හැදුවට පස්සෙ කොටියාට වෙඩිතැබීමේ ගෞරවය ලබාගන්න මේ හැමෝටම ඕනවුනා. ඒ සඳහා ඒ හැමෝටම හොඳ හේතු සාධකත් තිබුන. වඩුව කියන විදියට තුවක්කු‍වෙ හැදිමේ අමාරුම කොටස තමයි අච්චුව.

"ඒක සියුම්ව කරන්න ඕන වැඩක්! මට ඇරෙන්න වෙන කෙනෙකුට කරන්න බෑ... මෙතනදි වැරැද්දක් උනොත් වෙඩිතියන කෙනා මියයන්න උනත් පුළුවන්...." එයා කිව්වෙ එහෙමයි.

"තුවක්කුවෙ මැෂිම හැදීම තමයි අමාරුම! ඒ නිසා මටයි වෙඩිතැබීමේ අවස්ථාව ලැබෙන්න ඕන" කම්මල් කාරය එහෙම කිව්ව.

"තුවක්කු කඳ තියෙන්නෙ මගේ ලඟ නෙව! ඒක නැතිව කොහොමද වෙඩි තියන්නෙ?" කරත්තකරු ප්‍රශ්න කලා.

"තුවක්කුව තිබිල මොකටද.... වෙඩි බෙහෙත් නැතුව? ඒ නිසා මටයි අවස්ථාව ලැබෙන්න ඕන...." වෙඩි බෙහෙත් කාරය කිව්ව.

ඊට අමතරව තවත් ප්‍රශ්නත් ඔවුන් අතර තිබුන. මේගොල්ල අතර ඉස්සර තිබුන පුංචි පුංචි නෝක්කාඩු නිසා තුවක්කුව අතට අරගෙන කොටිය ඉවර කලාට පස්සෙ තමුන්ට තුවක්කුව එල්ල කරයිද කියන බය එයින් එකක් විතරයි. ඒ අතරෙ දැනමුත්තෙක් කිව්ව මෙහෙම,

"උඹල හැමෝගෙම කාර්යභාරයන් එක වගේ වැදගත්...... ඒව එකක්වත් පුංචි නෑ..... හැමෝම වටිනව.... තුවක්කුව හදල හොඳ වෙඩික්කාරයෙකුට දීල හැමෝම කොටියගෙන් බේරෙමු"

නමුත් තුවක්කුවකින් වෙඩිතියන්න දක්ෂ කෙනෙක් හොය‍ාගෙන වැඩේ ඉවර කරගන්න, එයාලගෙ හිත්වල තියන ආඩම්බරකම ඉඩ දෙන්නෙ නෑ......

කතාව ඔතනින් ඉවරයි. අවසානය මොකක්ද කියන එක මාත් දන්නෙ නෑ..... ඒක ඉතිහාසය ලියන කාලෙක ලියවේවි.

පසුවදන: මාතලන්ගෙ ලිපියකට දාපු කෙන්ජිගෙ කමෙන්ටුවක් නිසා මතක් වෙච්ච කතාවක් මේක. බ්ලොග් වේලෙනව කියල මාතලන් කියන නිසා ලිව්වෙ.