හීන

පොඩි එකා දැං දනගානව. ඇවිදින්න ඔන්න මෙන්න. දොර ඇරල තිබුනොත් නවතින්නෙ මිදුලෙ. ඔන්න ආයෙත් යන්නයි සූදානම. මොන විදියෙන්වත් නවත්වන්න බෑ. මම අන්තිම තුරුම්පුව දමල ගැහුව. සාක්කුවෙ තිබුන පර්ස් එක දුන්න. සෙල්ලම් බඩු කොච්චර තිබුනත් ඌ අවධානය යොමුකරන දේවල් තුනයි තියෙන්නෙ මේ වෙනකොට. එකක් මගේ ෆෝන් එක. ඒක දෙන්න බෑ. ගත්ත ගමන් පොලවෙ ගහනව. දෙක ටීවී රිමෝට් එක. ඒකටත් ඒ සරණ තමයි. අන්තිම එක තමයි මගේ පර්ස් එක. ඔන්න දැන් පොඩ්ඩ පර්ස් එක මස් කරනව. ඒකෙ තියන සල්ලි බැංකු කාඩ් බයික් රාජයගෙ ලයිසන්-ඉන්ෂූරන්ස් ඔක්කොම මෑන් අතේ. මේ අතරෙ සල්ලි-බැංකු ටෙලර් කාඩ් දැක්ක මගේ හිත වෙන පැත්තක.

ඉස්සර නං අපි බැංකුවට ගිහිල්ලයි සල්ලි ගත්තෙ. අපි කිව්වට අපේ වැඩිහිටියො. වැඩිහිටියො කිව්වට සල්ලි බාගෙ තියන වැඩිහිටියො. නැත්තං සල්ලි තියෙන්නෙ ලාච්චුවෙ. සල්ලි කිව්වම ආයෙත් මගේ හිත වෙන පැත්තකට යනව. මිනිහෙක් ලඟ තියන සල්ලි කියන්නෙ එයාගෙ හිත-කය දෙකේ මහන්සියේ ප්‍රථිපලය. හිත කය දෙකේ අනුපාතය එක් එක්කෙනාට වෙනස්. කම්කරුවෙක් ගත්තොත් වැඩි ප්‍රථිශතය එන්නෙ ඇ‍ඟෙන්. මාතලන්ගෙ වචනයෙන් ගොංපීතර වැඩ කරන බුවෙක් ගත්තොත් වැඩි ප්‍රමාණය ඔළුවෙන් එන්නෙ. කොහොම උනත් මිනිහෙක් සතු මුදල් ප්‍රමාණය කියන්න පුළුවන් මේ විදියට.

X=Y+Z

X=මුළු මුදල

Y=කායික වෙහෙසවීම

Z= මානසික වෙහෙසවීම

ඊට පස්සෙ මගේ ඔළුවට එන්නෙ මේ වගේ දේවල්.
මිනිහෙකුගෙ ශක්තිය නැත්තං මහන්සිය හොරාට ගන්න කාටවත් බෑ. නෑ නෑ මේ කියන්නෙ සමාජවාදියො කියන සූරාකෑම ගැන නෙවේ. ඊට වඩා සරළව ගත්තොත් අද කාලෙ වහල්ලු නෑනේ ඒ නිසා ශ්‍රමය කියන දේ හොරාගන්න බෑ. ඒත් අවුලක් තියනව. මොකද්ද? ශ්‍රමය හොරාගන්න බැරිවුනාට ශ්‍රමයේ අවසාන ඵලය වෙච්ච "මුදල්" කෙනෙකුට හොරාගන්න පුළුවන්. ඔන්න ඔය තත්වයට එක විසඳුමක් තමයි ඔය නානාවිධ බැංකු කාඩ් ක්‍රම තියෙන්නෙ. ක්‍රෙඩිට් කාඩ්, ටෙලර් කාඩ් වගේ දේවල්. හැබැයි මේ වෙනකොටත් මුදල්, කාසි සහ නෝට්ටු වලින් සම්පූර්ණයෙන්ම මිදෙන්න අපිට පුළුවන් කමක් ලැබිල නෑ.

ඔන්න මම රස්සාව කරනව. මගේ ආයතනයෙන් මගේ වැටුප යනව බැංකුවට. මම බඩු ගන්න කඩවල හැම තැනකම තියනව ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකෙන් ගෙවිමේ පහසුකම. ටොපියක් කෑවත් ගෙවන්න පුළුවන් ඒකෙන්. මගේ අතේ සතේ නෑ කොයි වෙලාවක බැලුවත්. කාඩ් එකෙන් තමයි ඔක්කොම වැඩ සිදුවෙන්නෙ. ඉස්සර රජයේ ආයතන වල පඩි ගෙව්වෙ අතට. පඩි දවස කිව්වම අමුතු කික් එකක් එනව. පඩියට වෙනදේ ගැන මුල් දවස්වල පොඩි කයියකුත් ලිව්ව. මම රස්සාවට ආපු අලුත, මීට අවුරුදු හතකට විතර කලින්, තිබුනේ ඒ ක්‍රමය. ඊට පස්සෙ බැංකුව හරහා පඩි ගෙවන ක්‍රමය ඇතිවුනා. මම ඉන්න කාලෙ තමයි ඒ ක්‍රමේ ආවෙ. එතකොට පඩි දවසට දවසකට දෙකකට කලින් චෙක් එකක් යවනව බැංකුවට. පඩි ගන්න ඕන අයගෙ මුදල් ගැන විස්තරේකුත් එක්ක. ඊටත් පස්සෙ ඇතිවුනා ස්ලිප් ක්‍රමය කියල එකක්. ඒකෙදි ඉස්සෙල්ල වගේ චෙක්පත් බර ගානක් ලියන්න ඕන නෑ. ආණ්ඩුවෙ බැංකු තුනටත් සෙලාන්, කොමර්ෂල්, හැටන් නැෂනල්, සම්පත්, වගේ බැංකු වල්න් පඩි ගන්න උදවියගෙ විස්තර තියන ටෙක්ස් ෆයිල් කෑල්ලක් තමයි ආණ්ඩුවෙ ගිණුම තියන බැංකුවට යවන්නෙ. වෙලාවට පඩි ලැබෙනව. මේ දක්වාම තියෙන්නෙ ඒ ක්‍රමේ.

හරි. මම කියකිය හිටියෙ "සල්ලි" වල අභාවය ගැන. රටම එකම ජාලයක් වෙලා. ඔන්න මෑන් කෙනෙක් ඉන්නව කාට හරි පොල්ලක් තියල. අද කාලෙ වගේ සෙල්ලං බෑ. අතට සල්ලි ලැබෙන්නෙ නෑනේ. දෙන්න සල්ලි අච්චු ගහලත් නෑ. සල්ලි කියන්නෙ නිකංම නිකං වර්චුවල් දෙයක් විතරයි. පොලුකාරය තමුන්ගෙ ශරීරය-මනස වෙහෙසවලා සල්ලි ගන්න ගියාම, නැත්තං සල්ලි තියනව කියල භාණ්ඩ-සේවා ලබාගන්න ගියාම සල්ලි නෑ. ණය වෙනුවෙන් ඒක කැපිල! අන්න වැඩ! කාටවත් ණය පොලු තියන්න බෑ.

ලෝකෙ මොන රටේවත් සල්ලි නැත්තට නැතිවෙලා නෑ. අඩුවැඩි වශයෙන් තියනව. ඉස්සරම භාණ්ඩ හුවමාරුව තිබුන කාලෙ නං සල්ලි තිබිල නෑ. ඒත් ඒක අදට ගැලපෙන්නෙ නෑ. මොකද සීනි කිලෝවක් ගන්න හාල් කිලෝ දෙකක් අරගෙන යන්න ඕනනේ.

"ඔන්න පුතා රුපියල් සීය ඉරුව"

නෝනගෙ කතාවෙන් මගේ මනෝ ‍ලොකෙ බිඳ වැටුන. කොලුව සියෙ කොලේකට වැඩේ දීල. කමක් නෑ එහෙම නූන නං මං කොතනින් නවතීද කවුද දන්නෙ!