පළාත් පාලන අයවැය පරාජය, පක්ෂ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය

පළාත් පාලන ආයතන වල අයවැය පරාජය කිරීමට දායක වූ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ ජනතා නියෝජිතයන්ට එරෙහිව කටයුතු කරන බැව් එහි මහලේකම් කියා සිටී. මේ තීරණය ගෙන ඇත්තේ මේ වනවිටත් පළාත් පාලන ආයතන පහලවක් විස්සක් පරාජය වී ඇති වටපිටාවකය. මේ ඒ පිළිබඳ සටහනකි.

පළාත් පාලන ආයතන වල මෙම අවුල පටන්ගන්නේ වසර දෙකක තුනක සිටය. මුල් වටයේදීම මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ බලකොටුවක් වන තංගල්ල නගර සභාව පරාජය විය. මනාප පොරය ඇතුළු නියෝජිතයන් එකිනෙකා අතර ඇති අනෙකුත් ගැටුම් අයවැය ඡන්දයේදී මතුපිටට පැමිණීම නිදහස් සංධානය පැත්තෙන් බැලූ විට වසංගතයක් වන තරමටම වර්ධනය වූයේ මේ වසරේදීය. ජාතික මට්ටමේදී හෝ පළාත් මට්ට‍මේදී සාමාන්‍යයෙන් මුදල් පණතක් පරාජය වූ විට ඉල්ලා අස්වීම සිදුවුවත් ප්‍රාදේශීය මට්ටමේදී එසේ නොවේ. මුල්වර අයවැය කෙසේ හෝ ක්‍රියාත්මක කිරීමට නගරාධිපතිවරයාට හෝ ප්‍රාදේශීය සභාපතිවරයාට හැකි වුවද දෙවන වර පරාජයත් සමඟ ධූරය අත්හැරීමට සිදුවේ.

ජාතික හෝ පළාත් මට්ටමේ ජනතා නියෝජිතයන් අතර පවතින ගැටුම් වලට වඩා ප්‍රාදේශීය මට්ටමේ මන්‍ත්‍රීවරුන් අතර පවතින නොහොඳ නෝක්කාඩු ප්‍රමාණාත්මකව වැඩිය. වඩාත් පුළුල් නොවූ පාලන ප්‍රදේශයන්හි සිටින්නන් අතර මෙවැනි ගැටළු-ගැටුම් ඇතිවීම ස්වභාවිකය. අනෙක් අතට මොවුන් පක්ෂ නායකයන්ගේ සෘජු අධීක්ෂණයන්ට ලක් නොවන්නන් වන අතර එකිනෙකා අතර පවතින ගැටුම් නිරාකරණය කිරීමට පක්ෂය මැදිහත් වීම අල්පය. සමාජ තත්වය අනුව ගත්කල වුවද පළාත් පාලන නියෝජිතයන් අන්‍ය දේශපාලන ස්ථරයෙන් වෙනස්වූ කණ්ඩායමකි. මින් බොහෝ දෙනෙකු දේශපාලනයෙන් හිස උදුම්මාගත් අඩු අධ්‍යාපනයක් සහිත තනතුරුලාභි පිරිසක් වූ ද තමන්ට නොමැකි බලයක් බලෙන් ලබාගැනීමට උත්සාහ කරන්නාවූද අතැති ආයුධයෙන් ප්‍රශ්න විසඳාගැනීමට තරම් මානසික මට්ටමක් ඇත්තාවූද සමාජ විරෝධී කළු සල්ලි හිමියන් බැව් පසුගිය කාලයේ සිදුවූ සිදුවීම් වලින් දක්නට ලැබිනි. මෙවැන්නන් දේශපාලනයට ගෙන ආ පළාත් සහ ජාතික දේශපාලන නායකයන්ට බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ මෙවන් ප්‍රථිපල මිස අනෙකක් නොවේ. ඒ අර්ථයෙන් ගත්කල විනය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීම එතරම් වරදක් නොවේ.

නමුත් තවත් පැත්තකින් කල්පනා කලවිට අයවැයට විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි කල මන්ත්‍රීවරුන්ට එරෙහිව විනය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීම වූ කලී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පැත්තෙන් ලැබූ පරාජයකි. ඕනෑම ආකාරයක ඡන්දයක් යනු හෘද සාක්ෂිය අනුව පාවිච්චි කල හැකි දෙයකි. පක්ෂය කුමක් හෝ වේවා යම් ‍තීරණයක් සම්බන්ධයෙන් හොඳ හෝ නරක-කැමැත්ත හෝ අකමැත්ත තීරණය කිරීම, කණ්ඩායමක් ලෙස කලින් රැස්වී එකඟ වීම හෝ නොවීමට වඩා තනි තනිව එකඟ වීම-නොවීම වඩාත් යහපත් බව මගේ හැඟීමයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හොඳින් ක්‍රියාත්මක වන සෑම රටකම පාහේ දක්නට ඇත්තේ මේ ප්‍රතිපත්තිය මිස තර්ජනය කිරීමෙන් හෝ බලහත්කාරයෙන් අදාල අවස්ථාවේ අත එසවීමට සැලැස්වීම නොවේ. පසුගිය කාලයේ ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ ඇතිවූ තත්වය හොඳ උදාහරණයකි. අද වනවිට අව භාවිත තත්වයට පත්ව ඇතිවුවද පක්ෂය මාරු කලවිට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධූරය අහෝසිවන අයුරින් කලින් තිබූ නීතිය, හෘද සාක්ෂි පනත මඟින් වෙනස් කිරීමද මෙවැන්නකි.

‍අනෙක් අතට තුනෙන් දෙකකට අධික පාර්ලිමේන්තු බලයක් සහ ඊටත් එහා ගිය බලතල සහිත විධායක ජනාධිපතිධූරයක් සහිත එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයට මෙම කුඩා ආයතන වල පරාජය දරාගැනීම අපහසුය. එය ක්‍රිකට් ලෝක ශූරයන් සිම්බාබ්වේ හෝ කෙන්යාවට පරාජය වීම තරම් අවමාන සහිතය. විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි කලවුන්ට යම් "තරවටු කිරීමක්" මඟින් ප්‍රශ්නය විසඳීම හොඳම ක්‍රමය යයි ඔවුන් සිතා සිටී. සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රධාන පක්ෂ සියල්ලකම පාහේ අභ්‍යන්තර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මෙබඳුය. එහෙත් ලොකුම විහිළුව නම් ඔවුන්ගේ කතාබහ රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඇතිකිරීම පිළබඳ වීමයි.

මෙම බ්ලොග් කරුවාගේ මතය අනුව නම් සිදුවිය යුත්තේ මහජන නියෝජිතයන්ට තම හෘද සාක්ෂියට එකඟව කටයුතු කල හැකි අයුරින් නීතිය සකස් වීමත් එමඟින් පැනනඟින ගැටළු වලට විසඳුම් සෙවීමත්ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් වන්නේ එවැනි ක්‍රමයක් තුලින් පමණි.

සටහන අවසන් කිරීමට මත්තෙන් සඳහන් කරන පහත සිදුවීම ඈත අතීතයේ තංගල්ල නගර සභාවේ මෙවන් අවස්ථාවක කතන්දරයක්ය.
යම් තනතුරක් ලබාදීම සඳහා උත්සාහ කිරීමේදී ඡන්ද ප්‍රමාණය පිළිබඳ ගැටළුවක් පාලක පක්ෂයට ඇතිවිය. මුස්ලිම් ජාතික මන්ත්‍රීවරයෙකුගේ ඡන්දය මේ අවස්ථාවේදී තීරණාත්මක විය. ඔහුට එල්ලවූ බලපෑම් හමුවේ දෙපසට වැනෙන ප්‍රතිපත්තියක සිටි ඔහුට කල යුත්තේ කුමක්ද යන ගැටළුව මතුවිය. අවසාන තීරණාත්මක මොහොතේදී අදාල තනතුර සඳහා තමාගේම නම යෝජනා කර ඡන්දය භාවිතා කිරීමෙන් වැලකී සිටීමට ඔහු සමත් විය. (එකල පැවති නීතිය අනුව තනතුර සඳහා යෝජනා වූ තැනැත්තාට ඡන්දය භාවිතා කල නොහැක).