කට්ටඩි මාධ්‍ය සහ ගවේශනශීලි මාධ්‍ය සමඟ පෙරට යන මව්බිම.

ටිරාන් අලස්ගේ "මව්බිම" එකල මා ආශාවෙන් කියවූ පුවත්පතකි. කවුරුන්ගේ හෝ කුණු සේදීමට සිටි මාධ්‍යන් අතර මව්බිම හොඳ විකල්ප පුවත්පතක් විය‍. වංචා දූෂණ වලට එරෙහිව පෑන හැසිරවූ "මාධ්‍යවේදීන්" යයි කටපුරා නිවහැකි පිරිසක් එහි සිටියහ. "ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස්" කතාකල (x කන්ඩායමේ)AK47 අතිරේකය පුවත්පත තහනම් කිරීමට පවා දායක වේ යයි සිතා සිටියෙමි. රාජ්‍ය මර්ධනය හමුවේ තවදුරටත් ඉදිරියට යා නොහැකිවූ ලක්ෂයේදී පුවත්පත නැවතුනි. අයිතිකාර ටිරාන් අලස්ට දඟගෙයි ලැගීමටද ත්‍රස්තවාදී චෝදනා යටතේ අත්අඩංගුවට පත්වූ පරමේශ්වරී වැනි මාධ්‍යවේදීන්ට අපමන පීඩා විඳීවීමටද පුවත්පත සැලැස්වීය.

ඉන්පසු ගිය වසරේ අග කාර්තුවේ නැවතත් පුවත්පත ආරම්භ වූ අතර එය මුල් පැවති තත්වයෙන් ඉඳුරා‍ම වෙනස් එකක් වීය. වෙනත් විදියකින් කිවහොත් අලස් මහතාගේ දේශපාලන ස්ථාවරය සමඟ පෑහෙන ගමනක් අරඹා ඇත. සරත් ෆොන්සේකා මහතා මුදාගැනීමට ජනාධිපතිවරයා සමඟින් කල සාකච්ඡාවන්හි "උණුසුම් පුවත්", ෆොන්සේකා මහතාගේ නිදහසින් පසුව පැවති ප්‍රථම පුවත්පත් සාකච්ඡාව වැනිදෑ සමඟින් වාර්තාගත ලෙස වර්ධනය වී ඇති මව්බිම පුවත්පත ලංකාදීප තරමටම අලෙවියක් ඇතැයි පසුගිය දිනෙක සඳහන් විය.

එහෙත් ප්‍රශ්නය එය නොවේ. විශේෂයෙන් මව්බිම පුවත්පතේත් අනෙකුත් පුවත්පත්වල යම් තරමක් දුරටත් වර්ධනය වෙමින් පවතින එක් ප්‍රවනතාවයක් වන්නේ ජනතාවට අහිතකර මෙන්ම කිසිදු වැදගැන්මකට නොමැති පසුගාමී කට්ටඩි (මිත්‍යා) චින්තනය පැතිරවීමය. එක් එක් කලට මෙවැන් මාධ්‍ය රැලි ඇතිවන අතර මෙකල ඔවුන් "විකිණීමට" තෝරාගෙන ඇත්තේ උක්ත කාරණයයි.

"මැලේසියාවේ ස්වර්ණදත්ත යක්ෂයා ගුවනින් ඇවිත් රාමා හමුවේ"

"මෛත්‍රි බෝසත්හු ආනන්ද මෛත්‍රිය නා හිමියන් සමඟ ඉංගිරිසියෙන් කතා කරති"

"කාලි මෑණියන්ගේ අනාවරණ"

මේ හෙට දින පුවත්පතෙහි (දැනට බෙදාහල) ඇති සිරස්තල කිහිපයකි. මෙවන්දෑ සඳහා උනන්දුවක් දක්වන "අන්ධ" පාඨකයන් විශාල ප්‍රමාණයක් සිටින බව පෙනී යන්නේ පුවත්පතෙහි වර්ධනය දුටු විටය. එක්තරා ලේඛකයෙක්(මතකය නිවැරදි නම් අමුණුගොඩ තිලකරත්න මහතාය) පසුගිය කාලයේ ලක්බිම පුවත්පත මඟින්, ඒබ්‍රහම් ටී කොවූර් මහතා සිදුකල ගවේශන චාරිකා සටහන් කල අතර එහිදී නියමාකාරයෙන්ම මිත්‍යාවෙන්/අවිද්‍යාවෙන්, විද්‍යාව වෙන්කර පෙන්වීය. එහෙත් මෙහිදී එවැන්නක් සිදු නොවන අතර කවුරුන් හෝ යකැදුරෙකු, කට්ටඩියෙකු, කපු‍වකු හෝ මානසික රෝගියෙකුගේ ප්‍රකාශයක් ඉදිරිපත් කරන්නේ සත්‍ය අසත්‍යතාවය සොයා බැලීමෙන් තොරව බැව් පෙනීයයි. ඒ අතින් බැලූවිට තහනම් කලයුතු යැයි හඬනගන ගොසිප් වෙබ් අඩවි මීට වඩා ඉදිරියෙන් සිටී.

විකිණිය හැකි අනෙක නම් ගවේශනශීලී මාධ්‍ය කලාවයි. මගේ දැනුමේ හැටියට ගවේශනශීලී මාධ්‍ය කලාවේ ආරම්භකයා මහාචාර්ය නන්දසේන රත්නපාල මහතාය. සිඟන්නන්, ගණිකාවන්, ගැට කපන්නන් වැනි සමාජයේ ඇති අඳුරු පැතිකඩයන් ඔහු විසින් අනාවරණය කරන ලද්දේ තම ජීවිතයෙන් වසර ගනනක් කැප කරමිනි. එමෙන්ම බුදුන් වහන්සේ දේශනා කල චතුරාර්ය සත්‍ය මෙන්, අඳුරු සමාජයේ අයිතමයන්ද ඒවා ඇතිවීමට හේතුසාධකද ආදී වශයෙන් පූර්ණ විවරණයක්ද ඔහු විසින් ඉදිරිපත් කලේය. ඔහුගේ පරපුරේ වත්මන් මාධ්‍යවේදීන්(?) සිදුකරන්නේ ක්ෂණික ආප්ප ක්ෂණික නූඩ්ල්ස් මෙන් "එදාවේල" ගවේශනයන් බව පුවත්පත් වලින් පෙනීයයි. අද රුපියල් පන්සීයේ-දාහේ සිට ඉහලට යම් මුදලක් වියදම් කිරීමෙන් සොයාගත හැකි ගණිකාවක් සමඟ හෝ ගල් අරක්කු භාගයක් දීමෙන් සොයාගත හැකි සිඟන්නෙකු සමඟ පැය භාගයක් කතාබහ කලවිට පත්තර පිටුවක් "ගොඩදාගත" හැකි බව මෙම ලිපි කියවීමෙන් තේරුම්ගත හැකිය.

ඉතිහාසයේ සෑම කලෙකම අනෙකුත් මාධ්‍යන්ට සාපේක්ෂව මුද්‍රිත මාධ්‍යන් ඉදිරියෙන් සිටියහ. ඔවුන් ජනතාවට ඉදිරියෙන් සිට පෑන මෙහෙයවූහ. ඉල්ලුමට සැපයුම ම ලබාදීමේ සිල්ලර ක්‍රමය ඔවුන් තුල නොවීය. පූර්ණ නිදහසක් නොතිබුනද මාධ්‍යවේදීන්ට, සතුටුදායක අයුරින් පෑන භාවිතා කිරීමේ නිදහස ලබාදී තිබුනි. ඊට හේතුවක්ද තිබුනි. මාධ්‍ය හිමිකරුවන් ඒවා පවත්වාගෙන ගියේ ලාභය මුල්කොට ගෙනම නොව ආත්ම තෘප්තිය සඳහාය. මේ වනවිට මාධ්‍ය, ව්‍යාපාරයක් මට්ටමට පත්වී ඇති අතර මාධ්‍යවේදියාගේ පරාසය, කඹයෙන් බැඳ ඇති ගොනාගේ තණකෑමේ පරාසයේ සිට සෙක්කුවේ බැඳි ගොනාගේ තණකෑමේ පරාසය දක්වා අඩුවී ඇත.