තංගල්ලෙන් ලංකාව දැකීම!

පසුගිය දිනෙක වෙරළ සංරක්ෂණ අධිකාරිය විසින් තංගල්ල මැඬිල්ල ප්‍රදේශයේ මුහුදට ආසන්නව ඉදිකර තිබූ, හෝටල් කිහිපයකට අයත් 'තාවකාලික අවන්හල්' [හෝටල් භාෂාවෙන් (Restaurants)]කිහිපයක් ඉවත් කෙරිනි. මෙම ඉවත් කිරීමේ සිද්ධිය හා බැඳුනු කතාන්දරය 'ලංකාව' යනුවෙන් අනන්‍ය වූ භූමියේ වත්මන් තත්වය තේරුම් ගැනීමට නිර්මානය කල කැඩපතක් වැනිය.

මුහුදු වෙරළට ආසන්නව දැවයෙන් ඉදිකර තිබූ (මීටර 40 සීමාව තුල) මෙම තාවකාලික අවන්හල් වෙරළ සංරක්ෂණ හෝ වෙනත් නීතියකින් ආවරණය වන්නක් නොවේ. වෙනත් විදියකින් කිවහොත් නීත්‍යානුකූල නොවන ඉදිකිරීම්ය. කෙසේ වෙතත් සුනාමි අනතුරු පිළිබඳ විශේෂ බියක් නොමැති මෙවැනි වකවානුවක ඉදිකල මෙම අවන්හල් හෝටල් හිමියන්ට අමතර ලාභයක් උපයාදුනි. මේවායේ නීත්‍යානුකූල භාවය ගැන ප්‍රශ්න කිරීමට කිසිවෙකු සිටියේ නැත.

ප්‍රශ්නය මතුවන්නේ හෝටල් හිමිකරුවෙකු විසින් වෙරළ සංරක්ෂණ අධිකාරියෙහි නිලධාරියෙකුට "බැනවැදීමේ" සිද්ධියකට පසුව විගසින් සිදුවන 'ආක්‍රමණයයි'. නීත්‍යානුකූල භාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය පෙරට දමමින්, පොලීසියේ පමණක් නොව හමුදාවේද සහභාගීත්වයෙන් ඉදිකිරීම් ඩෝසර් කර දමන්නේ හෝටල් හිමිකරුවන්ට තම බඩු බාහිරාදිය පවා ඉවත් කරගැනීමට අවස්ථාවක් නොදෙමිනි. රජය විසින් සිදුකරන අනවසර ඉවත් කිරීමක් ආක්‍රමණයක් වන්නේ එසේය. සිද්ධියෙන් බියපත්වූ විදේශිකයන් හෝටල් අත්හැරගිය බවද සත්‍යකි. කොහොමටත් සුද්දන්ට බියවීමට මැඬිල්ලට වඩා තැනක් ලංකාවේ වෙත්ද? සිද්ධියෙන් දින කිහිපයක් ගතවූ විට අහවල් බේබි කෙනෙකුගේ අවසරය ඇතිව නැවත ඉදිකිරීම් සිදුකිරීමට හෝටල් හිමියන් පියවර ගනිමින් සිටියි. කතාව එපමණය.

දේශපාලකයන් නොව රාජ්‍ය සේවකයන් පවා විටෙක ක්‍රියාකරන්නේ දේශපාලනඥයන්ටත් අන්ත විදියටය. ඔවුන්ට නීතිය මතක් වීමට තමන්ටම රිදෙනතුරු සිටිය යුතුය. රාජ්‍ය සේවකයන් සතුව පවතින 'ක්‍රියාත්මක කිරීමේ නීති' හොඳට මෙන්ම නරකටද යොදාගත හැකි ආයුධ වැනිය. නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ සාධාරණ ක්‍රමවේදය ගැන තැකීමක් ඇත්තේම නැත. එසේ අවශ්‍යතාවය තිබුනද දේශපාලනය ඊට ඉහලින් ඇති අවස්ථාවක කරන්න දෙයක්ද නැත.
එක් පැත්තකින් සංචාරක ව්‍යාපාරය සම්බන්ධ නිශ්චිත නීතිරීති පද්ධතියක් නැත. එසේ නැත්නම් තිබෙන නීති ක්‍රියාත්මක වන්නේ නැත. අනෙක් පැත්තෙන් සංචාරකයන් ලක්ෂ විස්සක් පැමිණෙනතුරු බලා සිටින්නවුන් සිදුකරන්නේ සුද්දන් පැමිණි පසු ඔවුන්ට මරබිය ඇතිකිරීමයි. ලංකාව කියන්නේ මේකටය.